Herfst
Afl.: Herfst. Voor de dieren in het Noord- en Zuidpoolgebied betekent de herfst dramatische gevechten en tochten van epische omvang. Hun tijd raakt op, de Noordelijke IJszee is aan het dichtvriezen, en rond Antarctica groeit het zee-ijs met vier kilometer per dag aan. In het Noordpoolgebied verzamelen de ijsberen zich aan de kust in afwachting van het terugkerende ijs. Al gauw ontvlammen de korte lontjes en gaan de vechtersbazen elkaar te lijf. Ondertussen zwemmen tweeduizend witte dolfijnen naar één bepaalde riviermonding, waar ze met hun sneeuwwitte lijven langs het grind schuren om hun dode huid kwijt te raken, het lijkt wel één groot dolfijnenspa. Landinwaarts verkleurt de toendra van groen naar vlammend rood. De mannetjes van de muskusossen beuken met vijftig kilometer per uur frontaal op elkaar in, en dat allemaal om hun harem te verdedigen. Dartele jonge kariboe-mannetjes spelen 'Annemaria koekoek!' in een poging het vrouwtje van de baas weg te kapen. In Antarctica kruipen de adélie-kuikens dicht bij elkaar. Als een van de ouders van het vissen terugkomt, holt zijn tweeling er in een komische estafette achteraan. Helaas is er maar genoeg voor één, dus de winnaar krijgt de pot. Twee maanden later hebben de jonge pinguïns hun volwassen veren, op een donzige punkkuif na. Ze nemen hun eerste duik, schoorvoetend; pinguïns zijn blijkbaar niet van nature waterdieren! En dat is niet verwonderlijk: een zeeluipaard spat uit het water tevoorschijn en plukt een pinguïn van een ijsschots, een jachtmanoeuvre die nooit eerder op film is vastgelegd. Terwijl de winter nadert en alle andere dieren allang vertrokken zijn, verschijnen de kolossale keizerpinguïns voor hun epische tocht landinwaarts naar hun broedgebied. Al gauw zullen de moeders naar zee terugkeren en blijven de vaders achter om in de koudste winter van onze planeet hun eieren warm te houden.
Bron: EO