Renate Dorrestein
Herman Wegter rijdt in zijn okergele oldtimer en heeft met uitgesproken Nederlanders een goed gesprek over leven en dood. Om erachter te komen hoe zij over onze sterfelijkheid denken neemt hij een doodskist mee. Afl.: Renate Dorrestein. 'Misschien wachten we elkaar bij de hemelpoort wel op met jonge jenever en zware shag.' Schrijfster Renate Dorrestein heeft geen enkele moeite om te praten over de dood. Ze accepteert volledig dat ze in de herfst van haar leven is. Vijftig-plussers die blijven steken in wat het leven tot nu toe was, een opgaande lijn, komen van een koude kermis thuis, is haar relativerende boodschap. Maar in een hoekje de dood afwachten is aan Renate niet besteed. Ze geniet volop van wat de herfst haar te bieden heeft. 'Ik denk dat ik nu veel meer geniet dan toen ik jonger was, omdat nu de vergankelijkheid meespeelt. Ik heb geen verlanglijstje meer zolang als mijn arm.' De zelfmoord van haar zusje, nu ruim 30 jaar geleden, vervult haar soms met zorg. Want: heeft ze zich niet buiten een bepaalde orde geplaatst nu ze het geschenk dat het leven is heeft afgewezen? Ook haar overleden beste vriendin Liesbeth speelt een grote rol. 'Ik hoor nog steeds haar stem die mij toespreekt: 'Renaatje, je moet wel voor jezelf opkomen!'. Presentatie: Herman Wegter.
Bron: EO