Ik mis je
Nel leest een stukje van haar gedichtje dat op de grafsteen van haar moeder staat. Ze schreef het toen ze acht was. Inmiddels is ze elf en komt ze nog vaak met haar vader Martin naar het graf 'even hallo zeggen tegen haar'. Het raakt Martin nog steeds. Nel leerde een wijze les van haar moeder: dat het leven niet zo lang duurt als je zou willen, maar je moet er gewoon het beste van maken. Noëlle Mackay noemt haar opa en oma papa en mama. Als eenjarig meisje komt ze bij hen wonen. Drie jaar later overlijdt haar oma. Vanaf dat moment mist Noëlle een moederfiguur. Toch heeft ze, dankzij de zorg van haar opa, goede herinneringen aan haar jeugd.
Bron: EO