Catherine Keyl
Toen Catherine Keyl (1946) een jaar of tien was, kwam ze er bij toeval achter dat de familie van haar joodse vader in de Tweede Wereldoorlog was vergast. Daar werd in het gezin nadrukkelijk over gezwegen en ook de jonge Catherine hield haar mond. Catherine Keyl had een 'stormachtige relatie' met haar vader. Kort voor zijn overlijden moesten zijn benen geamputeerd worden, waardoor zijn oorlogsherinneringen naar boven kwamen. Na zijn dood voelde ze zich eindelijk bevrijd van zijn invloed en sprong ze uit de band: het ontzag voor de vader had een rem op haar onafhankelijkheid gezet. Bang voor de dood is Keyl niet, maar als controlfreak moet ze er niet aan denken in haar laatste levensfase afhankelijk van anderen te worden. Oudere mensen krijgen in onze samenleving sowieso het idee dat ze beter kunnen oprotten, stelt ze ferm. Op momenten van depressie heeft ze daar zelf ook last van. Als Catherine Keyl het hiernamaals mocht inrichten, zou dat eruitzien als haar ideale talkshow: grote tafels met mensen die niet alleen met elkaar moeten discussiëren, maar vooral ook naar elkaar moeten luisteren.
Bron: EO