Jaaike Brandsma
De Almeerse Jaaike Brandsma richtte onlangs de vereniging De Gewonde Soldaat voor Afghanistan op. Volgens de 25-jarige soldaat vooral om erkenning te krijgen. Mensen weten vaak niet wat we daar gedaan hebben en denken dat het onze eigen schuld is dat we gewond zijn geraakt. Sander wandelt met haar en doet samen met haar collega's mee aan een 'mudrace' om geld in te zamelen voor het Revalidatiefonds. Brandsma raakte zelf op 10 juli 2007 gewond in Afghanistan en verloor daarbij haar linker onderbeen. Het gebeurde twintig dagen voordat ik naar huis mocht, bij de bazaar van Deh Rawod. Ik stond te overleggen over een vervolgopdracht en ineens - boem! - een explosie. Een klap. Een flits. Alles zwart. En dan begint de film. Hoe lang ik daar heb gelegen, weet ik niet. Ineens werd ik met andere zwaargewonden in een pick-up van de Afghaanse politie geladen. Ik zakte weg. Het was alsof ik in een diepe slaap werd gezogen, terwijl alles in me riep: ik ben er niet klaar voor. Ik kwam bij toen een jongen me een klap in mijn gezicht gaf. Ik wist: zak ik weer weg, dan word ik nooit meer wakker. Ik riep: 'blijven slaan, Ik wil niet dood'. De Almeerse werkt nog steeds bij defensie. In Afghanistan was ze chauffeur en ziekenverzorgster, maar inmiddels is ze management-assistent. Vanuit defensie wordt genoeg gedaan voor gewonde soldaten. Deze vereniging doen we vanuit onszelf. Dus eigenlijk vanuit de maatschappij en ik hoop dat mensen daardoor beter begrijpen wat we hebben gedaan en hoe het komt dat we gewond zijn. Mensen denken vaak dat het onze eigen schuld is. Men weet vaak te weinig over wat ons werk inhoudt. Door ons te laten zien hoop ik op meer erkenning.
Bron: KRO-NCRV