Achter de voordeur
-Carolien Krouwel uit Tiel is dertien jaar als bij een sportkeuring een hartruis wordt ontdekt. Ze mag niet meer sporten en moet naar een andere school. Later wordt ze laborante, maar een fulltime baan is te zwaar. Eenmaal getrouwd raakt ze zwanger en ze voelt zich beter dan ooit. Maar als haar zoon eenmaal geboren is krijgt ze hartritmestoornissen en gaat snel achteruit. Op haar 33e zit ze in een scootmobiel, en alleen met een traplift kan ze naar boven. Tijdens een warme zomer voelt ze haar energie steeds verder afnemen en begint ze de moed te verliezen. Net op tijd krijgt ze het verlossende telefoontje: er is een hart voor haar beschikbaar. Haar leven verandert compleet, ze leeft 48 uur in een etmaal om de achterstand in te halen. Ze gaat weer sporten en bij de World Transplant Games in Australië wint ze zilver bij het badminton. Maar hoe lang gaat een donorhart mee? Ze staat er zo min mogelijk bij stil en haalt alles eruit wat erin zit... -Marion Listing uit Hillegom wil niet dat haar zoon ergens anders gaat wonen, ze wil persé zelf voor hem blijven zorgen. Kevin is zestien jaar, maar heeft het niveau van een kind van twee. Bij de geboorte liep hij een hersenbeschadiging op door zuurstofgebrek. Praten en lopen kan hij niet en bij alles moet hij geholpen worden. Marion, Kevin en dochter Sharon wonen in een aangepaste woning. Er loopt een rails door het hele huis, zodat Kevin getild kan worden en er zijn allerlei voorzieningen. Marion houdt maar weinig tijd over voor zichzelf, ondanks hulp van dochter Sharon. Want als Kevin overdag op het medisch kinderdagverblijf is, werkt ze als interieurverzorgster in het buurthuis. Ook is ze begeleidster op het busje dat Kevin en andere kinderen haalt en brengt. Het is wel zwaar, maar waarom moet ik hem wegstoppen, zegt Marion, hij vraagt hier ook niet om. Je krijgt hem en je neemt gewoon de zorg op je. Maar hoe lang houdt ze dit vol, ooit gaat dochter Sharon het huis uit, en wat dan?
Bron: NCRV